Ҳамасола 3-ми декабр ҳамчун рӯзи  байналмиллалии одамони имконияташон маҳдуд  дар  тамоми  ҷаҳон  таҷлил  мегардад.  Бахшида  ба  ин  сана  як  зумра  чорабиниҳо  гузаронида  мешаванд.  Тоҷикистон  ҳамчун  шарики  боэътимоди  байналмиллалӣ  принципҳои  аз  тарафи  Созмони Миллали Муттаҳид  таъсисшударо  оиди  баробарҳуқуқӣ,  озодӣ  ва  дигар  ҷиҳатҳои  ҳимоякунандаи  ҳуқуқи  инсонро ҳамаҷониба  дастгирӣ  мекунад  ва  дар  амал онро  ба  кор  мебарад. Дар  Қонуни  ҶТ  дар  бораи  «Ҳифзи  иҷтимоии маъюбон»  оиди  таъмин ва  дастгирии  онҳо  дар  бахшҳои  мухталифи  ҷамъиятӣ,  варзишӣ, таҳсилот,  касбомӯзӣ,  фарҳангӣ,  иқтисодӣ,  инчунин  таъмини  саривақтӣ  бо  нафақа,  идрорпулӣ,  кӯмакҳои  хайриявӣ  дарҷ  гардидааст.  Рӯзи  байналмиллалии  одамони имконияташон маҳдуд  ҳамагонро оиди  инсонҳое,  ки  ба  кӯмак  ва  дастгирӣ ниёз  доранд,  хотирасон  мекунад.  Ҳамчунин  онҳо  новобаста  аз  ин  дорои  иродаи  қавӣ  ҳастанд  ва  дар  фаъолияти  касбии  худ  маҳорати  баланди  эҷодкорӣ  нишон  дода,  бо  ҳунарҳои  худ  дигаронро  мафтун  кардаанд.  Ин  рӯз  барои  ҷомеаи  мо  ниҳоят  зарур  аст – аввал  барои  он,  ки  инсонҳои  солим  аз  проблемаҳои  шахсони  дорои  имкониятҳои  маҳдуддошта  огоҳ  мешаванд  ва  барои иродаи қавии фавқулода  ва  мақсадноки  маъюбон,  ки  метавонд  дар  шароитҳои ниҳоят  душвор  ба  муваффақиятҳои  беназир метавонанд  ноил  шаванд.  Чунин  маҳорати  дуст  доштани  зиндагӣ  ва  зиндадилии  онҳо  барои  дигарон  метавонад  дарси  ибрат  бошад.

Дар  соли  1992  Ассамблеяи  Генералии Созмони миллали муттаҳид рузи  3  декабрро  «Рузи байналмиллалии  маъюбон»  эълон  намудааст. Баъдан калимаи “маъюбонро”  ба ибораи “одамони имконияташон маҳдуд”  иваз карданд.

Донишҷӯёни ихтисоси «Офиятбахшии тиббӣ – иҷтимоӣ»-и муассисаи давлатии таълимии “Коллеҷи  тиббии ҷумхуриявӣ” тасмим гирифтанд, ки бахшида ба “Рӯзи байналмилалии одамони имконияташон маҳдуд”  як барномаи таълимиро  пешкаши онҳо гардонданд. Аввалан донишҷӯён ҳамагонро бо шахсоне, ки имконияташон  маҳдуд аст ва на танҳо дар  зиндагӣ  танқисӣ  мекашанд, балки  дар  давоми зиндагии  худ  машҳур  шудаанд, шинос карданд. Ин  маъюбони  машҳури  ҷаҳон  Мигел Сервантес – нависандаи Испанӣ, муаллифи асари бузурги адабиёти чахонӣ «Дон Кихот», ки аз дасти чапаш маҳрум буд. Франклин Делано Рузвелт – 32-юмин президенти Амрико, ки баъди бемории вазнини фалаҷ ба аробачаи  маъюбӣ  мӯҳтоҷ  шуда  буд. Людвиг Ван Бетховен – оҳангсози немис, аз сабаби илтиҳоби шадиди гуши дарунӣ тамоман шунавоияшро гум кард. Оскар Писториус – маъюби модарзод, аз зону поён пой надошт ва ӯ тавонист, ки ба варзиши сабук машғул шуда,  ба комёбиҳои зиёд ноил гардад. Ванга – яке аз одамони  бузурги нобинои пешгуикунанда дар синни 12-солагӣ,  дар натиҷаи туфон биноиши худро гум карда буд.  Стивен Вильям Хокинг –  дар синни 20-солагӣ  тамоман фалаҷ гашт ва  танҳо бо ангуштони дасти росташ ҳаракат мекард. Ӯ ҷоизадори нобелӣ  ва боз 12 дараҷаҳои олимиро  сазовор аст.  Алексей Маресьев – лётчик, ки дар Ҷанги Бузурги Ватанӣ иштирок карда, аз ду пояш маҳрум гаштааст.  Ник  Вуйчич –  аз  рузи таваллуд ба  маъюбӣ – набудани  дасту  пой гирифтор буд. Аммо тавонист  роҳгардӣ, шиноварӣ, скейтсаворӣ ва навиштанро ёд гирад.

Аз тарафи донишҷӯён ва омӯзгорони ҷавони кафедра маълумот дар бораи бемориҳое, ки ба маъюбӣ оварда мерасонад, гуфта гузашта шуд.

Яке аз омӯзгорони ҷавони кафедраи “Тавонбахшии тиббӣ-офиятӣ бо курси тибби Шарқ”  Мирзоев Исфандиёр дар бораи синдроми Даун  маълумот дод.

Донишҷӯёни курси якуми ихтисоси “Кори тибби офиятӣ” дар бораи проблемае, ки дар тамоми дунё  сол аз сол актуалӣ  шуда истодааст, сухан карданд. Қайд карда шуд, ки Созмони миллали  муттаҳид ин  проблемаро – проблемаи   ҷаҳонӣ  ҳисоб мекунад. Барои чӣ ба хулосае  омаданд, ки  оиди аутизм маълумотро паҳн кунанд ва ҳамаро огоҳӣ кунанд? Барои он, ки бисёрӣ  дар бораи  аутизм чизеро намедонанд. Аз ин лиҳоз,  донишҷӯён дар бораи ин ҳолат маълумот пешкаш карданд.

Маълумот оид ба “Фалаҷи кудаконаи майнаи сар”  аз тарафи омӯзгори ҷавони кафедра Абдураҳимова Некбахт ва боз як маъруза аз тарафи омӯзгор Қурбонова Дилбар оид ба бемории “Полиомиелит” пешкаши ҳамагон гардид.

Имрӯз  мехостем ба  он  нафароне,  ки  маъюб ҳастанд  новобаста  аз  ҳолаташон  дар  наздашон  мақсад  гузошта ба он  муваффақ  шаванд   ва ба  комёбиҳо  расанд! Ба  шумоён барори  кор, эҳтиром  ва  ёрӣ  аз  тарафи  атрофиён  хоҳонем!  Мо  –  бо  шумо  ҳастем!  Ба  шумоён  тансиҳатӣ, қувваи ҳаётӣ, барои  корҳоятон  комёбиҳо  мехоҳем!  Бигзор  ҳамаи  шумоёнро  наздикон, дӯстон иҳота  кунанд!

Агар пои равонам нест,    Забону ҳам каломам нест, 
Агарчи  дур мондам, ман  зи даври кудаки хеш.
Маро маъюб нагуед ҳеҷ, Маро маъюб нагуед ҳеҷ.
Агарчи даври тифли, руйи роҳ афтону хезон,
Ба мисли кудакони дигаре бозӣ накарда ман
Дари  ҳар як шифохона, ба умеди шифо куфтам
Гаҳе дилро зи шодӣ пур карданд.
Гаҳе  манро басо ранҷур карданд.
Вуҷудам  гарчи  пурдард  аст,
Даруни бистарам сард аст.
Мадоре нест, гар ҳар дасту поям ҳам
Вале  охир  азизонам,  Маро маъюб нагуед ҳеҷ.
Маро маъюб нагуед ҳеҷ.

Ман  агар маъюб ҳастам, ҷони  ман маъюб  нест.
Ақли  ман,  идроки  ман, имони  ман  маъюб  нест.
Ман  агар  дар  зиндагӣ,  аз  ҳарду  пой  маҳрум  шудам,
Зури  даҳ  ангушт  дар  дастони  ман  маъюб  нест.
Шуғл  дорам  рузу  шаб  дар  кору  бори  зиндагӣ,
Шукри  яздон  мекунам,  армони  ман  маъюб  нест.
Хештанро  кашф  кардан  беҳтар  аз  бе дасту  поӣ,
Ҳимати  мардонаву,   имкони  ман  маъюб  нест.
Худованд  онҳоеро,  ки  маъюб  кардӣ,
Сабр  те  ва  аҳ  хорашон  макун,  Муҳтоҷи  нокасон   макун.

Пеш 1 то 6 саҳифа Баъдӣ