Дар ибтидои солҳои 90-уми асри ХХ бо эълон шудани истиқлолияти давлатии Ҷумҳурии Тоҷикистон  қаламрави кишвар ба даргириҳои шадид кашида шуданд. Бе сарварии миллӣ, рӯҳафтодагӣ нобоварӣ ба фардо, гурезагӣ, дуздиву ғоратгарӣ, кашмакашиву хунрезӣ, гуруснагиву ноумедӣ, хазинаи холии давлат, харобиҳои иқтисодӣ фарогири ҷомеаи мо гардида буд.

Дар чунин вазъияти ниҳоят ҳассос  ба хотири Ватан ва Миллатро аз  марг раҳоӣ кардан  шахсияте ё як  роҳбаре лозим буд, ки тамоми қувва ва нерӯи хешро барои таъмини сулҳи  доимӣ ва ҳифзи  Истиқлолияти миллӣ равона созад. Нафаре, ки тавонад ҷумҳуриро аз парокандагӣ ва нобудшавӣ наҷот бахшад, кафили сулҳу амният ва ваҳдат бошад.

Сарвари навинтихоби Тоҷикистон дар ибтидо ба сифати Раиси Шӯрои Олӣ Савганд ёд кард, ки  дар сарзамини Тоҷикистон СУЛҲ меорад! Охирин муҳоҷирро ба ВАТАН бармегардонад, МИЛЛАТи парокандаро сарҷамъ мекунад.  Дар ин роҳи басо душвор шуҷоату ҷасорати нотакрор доштаи Эмомалӣ Раҳмон, фаросати азими мардумпарварӣ, ватанпарварӣ ва миллатдӯстиаш боиси он гардид, ки ҷони хешро ба гарав монда, барои таъмини ВАҲДАТ ва барқарории СУЛҲ дар Тоҷикистон  сафарҳои пурхатар карда, сулҳу ВАҲДАТро дар кишвар барқарор намуд.

Пеш аз сафари ба Кобули Афғонистон ба хабаргузори Интерфакс чунин иброз дошта буд: «Ҳангоми вохӯрӣ бо роҳбари оппозитсиюн ман, пеш аз ҳама, мавзӯъҳоеро  баррасӣ хоҳам намуд, ки ба ҳалли мусолиматомези қазияи Тоҷикистон иртибот дошта, масъалаҳои  оташбас ҳам дар сарҳад ва ҳам дар дохили кишвар, баргашти тамоми муҳоҷироне, ки ҳанӯз дар хоки Афғонистон  ҳастанд ва ҳамчунин дигар масъалаҳоро дар бар хоҳанд гирифт. Мақсади ман расидан ба мусолиҳа бо оппоситсиюн мебошад, ки бояд бечунучаро аз ду тараф иҷро шавад».

Пас аз баргаштани ҳайати ҳукуматии Тоҷикистон ба Душанбе, вазири дифои Афғонистон шодравон Ахмадшоҳи Масъуд бо хабарнигорон аз хусуси мавқеи гумманистӣ ва ватандустона   доштани Президенти Ҷумҳурии Тоҷикистон Эмомалӣ Раҳмон чунин гуфта буд: “Роҳбари Тоҷикистонро ман ҳамчун шахсияте дарёфтам, ки халқи кишвараш, миллати тоҷикро, ватанаш – Тоҷикистонро хеле амиқ ва самимона дӯст медорад. Барои беҳбудии халқу марзу бумаш омода аст ҷонбозиҳо кунад. Бо чунин Раис тоҷикон ҳатман ба сулҳу оштӣ даст хоҳанд ёфт”.

Воқеан Эмомалӣ Раҳмон ба дили мардум бо кору пайкори созандааш, дар таърихи навини давлатдории тоҷикон ба ҳайси бунёдгузори давлати соҳибихтиёр, Асосгузори сулҳу ваҳдати миллӣ, таҳиягари пояҳои ҳуқуқии миллат, эҳёкунандаи арзишҳои миллӣ, фарҳангӣ ва динӣ, зиндакунандаи номи қаҳрамонони таърихӣ, ҳомӣ ва муҳофизи манфиатҳои миллат ва ҳуқуқу озодиҳои инсон байни мардум маълуму машҳур шуд.

Дар таърихи навини давлатдории тоҷикон Эмомалӣ Раҳмон шахсиятест, ки на танҳо дар ташаккулу таҳаввули таърихи давлатдории соҳибистиқлоли тоҷик ва ҳастии имрӯзу фардои Тоҷикистон, балки барои эҳё намудани падидаҳои неку писандида ва арзишҳои волои фарҳангии ниёгонамон хизматҳои барҷаста кард.

Ҳамчун як шахсияти таърихӣ халқи беш аз ҳазор сол аз саҳнаи таърих дурафтодаро аз сари нав ҳамчун миллати соҳибдавлат ба арсаи сиёсати ҷаҳонӣ ворид сохт, халқи гирифтори гирдоби нобудиро наҷот дод, ҷон дар кафи даст мухолифонро оғӯш кашид, ҷинояткоронро авф кард, гурезаҳоро ба ВАТАН баргардонд, ба МИЛЛАТ ваҳдат, субот, амният овард, ҳама дороӣ, қудрат ва сиёсатро ДАР ХИЗМАТИ ИНСОН гузошт, пояи давлатдориро аз сифр, низоми молияро аз хазинаи холии бағоратрафта, лашкарро бо сарфармондеҳони кироя, ҳуқуқро бо ғояҳои анъанавию миллӣ тарҳрезӣ намуд, неъмати озодиву соҳибдавлатиро барои ташнагони беш аз ҳазорсола эҳдо кард.

Эмомалӣ Раҳмон дар интихоботи Президентии соли 1994, 1999, 2006, 2013 ва 2020 ба мақоми Президенти Ҷумҳурии Тоҷикистон комёб шуд. 15 апрели соли 2016  “Рӯзи Президенти Тоҷикистон ”-ро  Парлумон  тасдиқ кард. Декабри соли 2016 Қонун “Дар бораи Асосгузори  сулҳу ваҳдати миллӣ- Пешвои миллат”-ро  ду палатаи парлумони Тоҷикистон ба тасвиб расонид, ки ба он 25 декабр раиси ҷумҳур  имзо гузошт. Ин Қонун аз муқаддима  ва 16 модда иборат аст.

16 ноябр рӯзи савгандёдкунии нахустини Эмомалӣ Раҳмон  буд, аз ин хотир ин сана ҳамчун “Рӯзи Президенти Ҷумҳурии Тоҷикистон” интихоб гардид. 16-уми ноябрро метавон рӯзи арҷгузорӣ аз заҳамоти Асосгузори сулҳу ваҳдати миллӣ, Пешвои миллат, Президенти Ҷумҳурии Тоҷикистон муҳтарам Эмомалӣ Раҳмон унвон кард ва онро гиромӣ дошт. Зеро маҳз 16 ноябри соли 1994 дар иҷлосияи Шӯрои Олии Ҷумҳурии Тоҷикистон маросими савгандёдкунӣ ва ба вазифа оғоз кардани Президенти Ҷумҳурии Тоҷикистон баргузор гардида буд, ки марҳилаи навини давлатӣ ва рушди минбаъдаи онро бунён ниҳод.

Шурӯъ аз ҳамин санаи муҳиму тақдирсоз Президенти тозаинтихобгардида, масъулияти бузургро бар дӯш гирифт ва тавонист, ки дар як муддати хеле кӯтоҳ ҷамъи парешонгаштаи моро ба ҳам оварад, сулҳу осоишро таҳким бахшад ва Тоҷикистони азизро аз вартаи ҳалокат вораҳонад.

Бо манзури эҳтирому эътирофи фазилати сиёсатмадориву давлатдории навини кишвар, таъмини сулҳу ваҳдату ягонагии мардуми сарзамин ва болоравии обруву нуфузу мақоми Тоҷикистони соҳибистиқлоли мо дар арсаи байналмилалӣ, ки ин паёмадҳо дар маҷмӯъ, ба салоҳиятнокиву фаъолияти босамари Президенти Ҷумҳурии Тоҷикистон вобастагӣ дорад, дар қонунгузории кишварамон рузи 16 ноябр рузи Президент пазируфта шудааст.

Дар таърихи давлатдории кишварҳои пешрафтаи ҷаҳон шахсиятҳои таърихиву барҷаставу номбардоре вомехуранд, ки онҳо дар марҳалаву вазъиятҳои барои кишварашон мураккабу ҳасос ба арсаи сиёсат омада, суботу осоиштагӣ ва роҳи рушди минбаъдаи мамлакати худро муайян намуда, дар болоравии обруву мақоми давлаташон нақши абадӣ гузоштаанд.

Асосгузори сулҳу ваҳдати миллӣ – Пешвои миллат, Президенти Ҷумҳурии Тоҷикистон Эмомалӣ Раҳмон марди олиму оқилу фозилу хирадмандест, ки давлатро аз фаноёбӣ наҷот дода, мардумро атрофаш мутаҳҳид ва ба қалби онҳо шӯълаи умедро бедор ва бо қадамҳои қатъӣ ба сулҳу осоиш, рушду суботи минбаъда ҳидоят намуд.

Дар арсаи байналмилалӣ ҳамчун шахси сулҳофару сулҳпарвар, сарҷамъкунандаи миллату мардумсолор, амалисозандаи заҳматҳои ояндабинона баҳри рушду нумӯъ ва ободии Ватану фароҳам овардани шароити арзанда барои мардуми кишвар, ташаббускори ҳалли масъалаҳои глобалӣ шинохта шудани Пешвои миллат, Президенти Тоҷикистонро на танҳо сокинони кишвар, инчунин ҷаҳониён эътироф намудаанд.

Мусаллам аст, ки ташаккули давлатдории миллии мо ва эҳёи мақому манзалати он дар арсаи ҷаҳонӣ ба заҳмат ва талошҳои пайвастаи шахсияти таърихӣ ва Президенти мардумӣ, Асосгузори сулҳу ваҳдати миллӣ, Пешвои миллат муҳтарам Эмомалӣ Раҳмон алоқаи ногусастанӣ дорад.

Бидуни шак, хизмати бузурги Пешвои миллат барои Тоҷикистон, ин барқарор намудани сулҳу суботи комил ва таҳкими ваҳдати миллӣ мебошад. Ӯ тавонист, ки дар солҳои аввали фаъолияти худ, масъулияти Конститутсионии хешро ба сифати Президенти Ҷумҳурии Тоҷикистон ба пуррагӣ иҷро намояд ва чун кафили амнияти давлат амал намояд.

Бояд гуфт, ки аз ҷиҳати таҳлили сиёсӣ яке аз омилҳои нарасидани кишварҳои ҷангзада имрӯзҳо ба сулҳу субот, ин  вуҷуд надоштани ЛИДЕРИ СИЁСӢ дар ин ҷомеаҳо мебошад. Шахсияти барҷастае пайдо намешавад, ки мардум аз паси вай бираванд. Пешво ва сарваре пайдо намешавад, ки аксари шаҳрвандон ба суханонаш гӯш фаро диҳанд ва идеяҳои ӯро ҷонибдорӣ намоянд. Ҳанӯз ҳам дар ин кишварҳои ҷангзада фарде пайдо нашудааст, ки қудрати муттаҳид кардани халқро дошта бошад.

Мавриди зикр аст, ки дар роҳи расидан ба сулҳу ваҳдати миллӣ дар Тоҷикистон нақши фарзанди фарзонаи миллат, Асосгузори сулҳу ваҳдати миллӣ, Пешвои миллат, Президенти Ҷумҳурии Тоҷикистон муҳтарам Эмомалӣ Раҳмон басо бузург аст. Маҳз шахсияти Пешвои миллат буд, ки халқи тоҷик аз парокандагӣ наҷот ёфт ва то охирин гурезаи тоҷик ба ватан баргашт. Аз ин ҷост, ки хизматҳои бузурги ӯро миллат ҳаргиз фаромӯш нахоҳад кард.

Сулҳи тоҷикон на танҳо давлату миллатро наҷот дод, балки дар дили насли ҷавони тоҷик умед ба ояндаи нек, хушбахтӣ, ифтихори миллӣ ва ваҳдати ногусастаниро зинда намуд. Имрӯз миллати тоҷик ифтихор аз он дорад, ки дар баробари дигар халқҳои олам ҳуқуқу овози баробар дошта, ҳувияти миллии хешро дар арсаи ҷаҳонӣ муаррифӣ менамояд.

Декаи факултет

Олимова Шафоат Эргашовна