МОДАР сарчашмаи ҳаёт модар дар зери панҷ ҳарф чиқадаре, ки меҳру муҳаббат хушгуфториу хушрафтори бузургиву муҷасамаи хоксори ниҳонаст. Дар олам муқадастар аз модар мавҷудоте нест. Маҳз бо туфайли ҷонкоҳиши модар мо ба дунё омада одам ном гирифтаем аз ин ҷост ки мо уро муқадас мешуморему дар лаҳзаҳои душвортарин номашро ба забон мегирему мегуем “Модарҷонам” меҳри муҳабати самими ва шабзиндадориҳои модар ин ҳама бо ҳеҷчиз баробар шуда наметавонад. Модар аст, ки мо ҳастему ҳаёт аст, кист он касе ки алаҳои модаро нашунида бошад, аз шири сафеди у баҳра набурда бошад. Чунонеки  шоир гуфтаст

Ҳеҷ шоир мисли модар инқадар бедор нест,

Дар сари гавҳораи шераш чун афгор нест.

Аст ҳар як сатри шоир қатрае аз хуни дил,

Ҳамчунон модар вале уро дили хундор нест.

Модар шумо сарчашмаи ҳаёти инсон ҳастед ва ҳаёти инсон ба шумо вобастааст калимаи модар калимае мебошад, ки дар тамоми забонҳои ҷаҳон як хел оҳанги навозишкорона дорад. Хоҳ тифл бошем хоҳ калонсол барои мо навозиши модар зарул аст ва ҳар қадаре, ки муҳаббат нисбати модар зиёд бошад ҳамон қадар қавию фароҳбахшӣ ҳаёти мо дурахшонаст.

Аё модар ба қадрат мерасам ман,

Агар чанде ҷавону наврасам ман.

Модар Шумо шахси муққдасасед, ки вақте симои шумо пеши назарамон меояд аз чашмонатон аз тамои ҳасти Шумо нур меборад ин нур роҳи ояндаи ҳаётамонро равшан месозад. Модар офаридаи ҳаёту мамот буда, аз қиматарин азизтарини шахс дар олами ҳасти мебошад. Меҳри бе ҳамтои модар ба мисли хуршеди олам аст, ки дар тамоми олам саховатмандона нур мепошад.

Дар забони тоҷикӣ модаронро ҳамчунин “Оча”, “Очаҷон”, “Апа”, “Бибӣ”, “Она”, “Нана” ва “Мома” низ номгрӣ менамоянд. Яъне калимаи “Модар” асосан дар адабиётҳо (китобу маҷалаҳо) бештар навишта мешаваду вале дар асл байни ҷаъмият бештар “Оча” истифода бурда мешавад.

Модар! Калимаест зебо ва шуниданаш гуворо. Калимаест, ки ҳатто аз зебоии гул нозанинтар аст. Вақте, ки мо ин калимаро ба забон мегирем, ба ҷаҳоне ворид мешавем – ҷаҳони меҳру шавқат, самимият, ҷаҳоне, ки дар он суруди «Алла» танинандоз аст. Дар дунё гармтар аз меҳр, ширинтар аз шаҳду шакар, болотар аз тавоноиву қудрат, нармтар аз дили модар чизе нест.

Модар! Бароям хуршеди анвару моҳу ахтарӣ, бароям бахту иқболи ва ёвару раҳбар низ ва ниҳоят, бароям чашмаи ҳаётӣ. Оре, ҳамаи ин зебоиву меҳрубониҳоят бароям сарчашмаи зиндагӣ, сарчашмаи хушкнашавандаи ҳаёт аст. Аё модар бо ин ҳама бузургӣ ман агар ман ризояти туро нагирам вориди ҷаннат мегашта бошам.

Модар номи ту чунон бузургу муқаддас аст, ки ҳама бо ин ном мефахранду меболанд. Ҳар кас симои дилчаспу меҳрубононаи модарро мебинаду рӯҳаш тоза мешавад ва мехоҳад равшании шоми модар, сарбаландии модар бошад. Шоире беҳуда нагуфтааст:

Ҳамефахрад ҷаҳон бо номи модар,

Тамоми одамон бо номи модар.

Ба хуни дил, ки моро парваридаст,

Дар охир пухта гардад хоми модар.

Модарро ҳар қадар иззату эҳтиром намоем ҳаётамон ҳамон қадар ширину гуворо мегардад. Пирони хирад гуфтаанд: “Ҳар касе ки модар аз ӯ розӣ бошад, Худо ҳам аз ӯ розӣ асту дарҳои биҳишт ба рӯяш боз гардад”

Агар фарзанд хоҳад, ки модараш аз ӯ ҳамеша хурсанду миннатдор бошад, бояд ҳамеша модарро ҳурмат кунад. На ҳама фарзанд фарзанд аст. Фарзандоне ҳастанд, ки дил ба дунё дода, модар ва падари худро фаромӯш месозанд.

Дар урфият мегӯянд, ки духтар то модар нашавад, қадри модарро намедонад, писар то падар нашавад қадри падарро намедонад. Албатта, барои васфи модар суханҳо оҷизӣ мекунанд.

Биёед модаронро дуст дорем ҳурмат кунем то он даме, ки ҷон дар баданашон доранд на бад аз марагошон, ки гиряу доду фиғон бардорем

Модар худаш намехӯраду фарзандашро мехӯронад, дили софу беолоиш дорад.

Барои фарзандаш тайёр аст, ки ҳатто ҷони худро фидо кунад.

Мо фарзандон ҳам бояд ба қадри модар бирасем. Ӯро дӯст дорем, меҳрубон бошем. Нагузорем, ки қатраи оби чашмаш резад, дилаш зиқ шавад. Зеро, ки дунё бе меҳру муҳаббати модар, бе ҳастии модар ҳеҷ аст.

Бузургон дар васфи модар шеърҳои зиёде гуфтаанд, ҳофизон онҳоро ба оҳанг дароварда сурудаанд. Ҳар як нафари мо бояд ба қадри модар бирасем. Ӯро хушбахт созем, то ҳастем барояш хизмат кунем. Кӯшиш кунем, ки модар аз мо розӣ бошад.

Ҳеҷ гоҳ меҳри модар аз фарзанд кам намешавад. Дар дунё ғайр аз модарам касеро то ин дараҷа дӯст намедорам.

Ҳастии модар барои ҳар як шахс бахти бузургест, домони модар биҳишти воқеии ҳар як инсон аст. Аз ҳама шахси бахшоянда, дуогӯ, меҳрубон, мушфиқ, ғамхор, дӯстдорандаи фарзанд танҳо модар аст.

Дар Ҷумҳурии мо 8-уми мартро ҳамчун рӯзи модарон эълон карданд, дар ин рӯз тамоми он нафароне, ки модар доранд, тӯҳфа ба даст гирифта ба аёдати модар мераванд.

Ҳар нафар кӯшиш мекунад ки тӯҳфааш боарзиш бошад ва ба модар писанд ояд ва лаҳзае ҳам бошад, модарро хурсанду хушбахт дидан мехоҳанд. Лекин тамоми ин тӯҳфаҳо дар назди меҳру муҳаббати модар ночиз аст. Мо як умр агар хизматашро кунем ба як шаби бедорхобие, ки модар барои фарзанд мекашад баробар шуда наметавонад. Бигзор тамоми модарони рӯйи дунё хушбахту сарбаланд бошанд. Зинда бод модар.

Хоҷаев Фаррух омӯзгори кафедраи “Тарбияи ҷисмонӣ” – и
МДТ “Коллеҷи тиббии ҷумҳуриявӣ”