Ривоят мекунанд, ки Худованд накҳат аз гул, нӯш аз ангубин, гармӣ аз офтоб, тароват аз борон, шукӯҳ аз осмон, борондагӣ аз абр, равшанӣ аз субҳ, зебоӣ аз баҳору хушилҳонӣ аз андалебро қатра – қатра ҷамъ оварду занро офарид, то ҷаҳонро равшану инсониятро хушбахт гардонад.

Зан-модар шахси мукаддас аст. Вакте ки симои у пеши назар меояд, аз чашмони у, аз тамоми хастии вай нур меборад. Ин нур рохи ояндаи хаётамонро равшан месозад. Зан-модар офарандаи хаёту мамот буда,аз хама кимматтарину азизтарин шахс дар олами хасти мебошад. Мехри бехамтои модар ба мисли хуршеди олам аст, ки ба тамоми олам саховатмандона нур мепошад, ишки поки модар ба мисоли  чашмахои пурчушест,ки дашту биёбонро гулистоне мекунад. Ширинтарину гуворотарин ва азизтарин сухан ин модар мебошад.

Модар такягоҳ ва тасаллидиҳандаест, ки фарзанд ҳар қадар бузургтар шавад ба меҳрубониҳои Ӯ худро ниёзмандтар мебинад ва ба ҳар мушкиле дар афтад, нахуст вожаҳои “ОЧА”-ву “МОДАР” ба забонаш ҷорӣ мегардад.

Модар! Зимни ин панч харф чи кадар мехру мухаббат, хушгуфторию хушрафтори, бузургиву мучассамаи хоксори нихон аст. Дар олам мукаддастар аз модар мавчудоте нест. Оре, тамоми хастии вучуди мо аз модар аст, махз бо туфайли чонкохонии модар мо ба дунё омада, одам ном гирифтем. Аз ин чост, ки мо уро мукаддас мешуморему дар лахзахои душвортарин номашро ба забон мегирему мегуем: Модар

Модар! Чӣ сухани зебову гувороест, ки аз такрори он ҳар лаҳзаю соат дилам гум мезанад ва аз чашмонам беихтиёр ашк ҷорӣ мешавад.
Модар чароғу чашми хонадон, ганҷи бебаҳост ва он барои фарзанд шахси аз ҳама наздику меҳрубон ва мунису ғамхор ба ҳисоб меравад.
Модарон арзандаи ҳамагуна эҳтирому дӯстдорианд. Зеро меҳрубонтарин инсонҳои рӯи оламанд.

Хурсандиовар аст, ки Сарвари давлат муҳтарам Эмомалӣ Раҳмон нисбати занон, ҳимоя аз ҳуқуқ ва ба кор таъмин намудани онҳо таваҷҷуҳи хоса доранд.  Бинобар ин,  имрӯзҳо шумораи занон дар корҳои роҳбарикунандаи давлатӣ  зиёд ба назар мерасад. Яъне,   зан  ва  модари  тоҷик дар баробари меҳрубон, ғамхор, дилсӯз будан, ҳамчунин метавонад, барои рушди кишвари азизамон саҳмгузор бошад.

Мо фарзандон ҳам бояд ба қадри модар бирасем. Ӯро дӯст дорем, меҳрубон бошем. Нагузорем, ки қатраи оби чашмаш резад, дилаш зиқ шавад. Зеро, ки дунё бе меҳру муҳаббати модар, бе ҳастии модар ҳеҷ аст.

Аё модар! Туро ёд кардам, дар танҳои чашм мепушам ва садои хандаҳоят ба гуш мерасад. Вақте чашм мекушоям ин садо хомуш мегардад, зеро ин садо тасаввур аз хотиротам буд. Туро ёд кардам модар,чи гуна суханҳое бароят бигуям то ту дар наздам ҳозир шави ва туро оғуш гирам сарамро болои китфонат гузораму роҳат кунам. Оҳ модар! Чашмонам аз ёди ту ҳамеша нам ҳастанд. Чи қадар вазнин, чи қадар мушкил ин дури аз ту, туро ёд кардам.
Биё модар, даст бар сарам бигузор, дили мисли мавчҳои дарё пурталотум гаштаамро ором намо, биё ки ман бо ту рози дил бигуям. Эй раҳмати Худованд ту бузургтарин шахси ҳаёти, зеро бо ин ҳама бузурги маро пиҳил карди. Эй чаннати Парвардигор дар руи замин! Ту василаи хушбахтии ҳаёти ман, зеро ту маро бизоди, баҳри ман шабҳо дар сари гаҳворам нишаста бехоби кашиди, ду чуйбори ширатро аз ман дареғ надошти. Туро ёд кардам модар ту мисли гул ҳасти, ки аз буи хушат чаҳон муаттар аст. Аё модар!

Аё модар, ба қурбони ту мирам,
Чу муҳри меҳри паймони ту мирам.
Ҷаҳон пурмакру дастон аст, бигзор,
Ки ман дар рӯи дастони ту мирам.

Модар бемор мешаваду соати 00-00 ли шаб писараш назди болини модар меояду мешинад модар бо ранги зарду бо нигохи борахм ба фарзандаш менигараду бо овози хастаю ларзонаш мегуяд чи шуд писарам чаро хоб нести,писар мегуяд модар аз овози нолиши шумо хобам намебарад агар илочаш бошад очачон паст нолиш кунед каме ману келину наберахоятон хоб кунем сахар ман кори давлат меравам занам аз паси шумо медавад наберахоятон мактаб мераванд
модар бо чашмони ашколуд майлаш писарам ба хазур хоб кунед
писар хобби хуш гуфта ба хонаи хобаш меравад ба хазур хоб мекунад сахар аз хоб хеста назди модар меояду пеши модар мешинад оча хезед руз шуд нахори кунем мегуяд модар бошад барвакт чонро ба хак таслим кардааст писар дод мегуяд хама омада пас аз чанд соате модаро ба хонаи охират мебаранд вакте ки бар мегардад занаш ба у мактубе дароз карда мегуяд инро аз таги сари модарат ёфтам писар мактубро кушода мехонад.
Писарам чонам хастии дунёам буду набудам маро бубахш ки имшаб туро норохат кардам хамрохи зану фарзандонат намондам ки хоб кунед
амо чони оча замоне ту хурд буди маро хар замон гиря карда аз хоб бедор мекарди ман бошам бо мехрубонию аллахои ширин туро то сахар хоб мекардам аз хама туро боло медонистам чун чонам дуст медоштамат намемондам ба поят хоре халад агар бемор мешуди то сахар духтури ту мешудаму болои сарат менишастам боз руз мешуд аз паси кори хона гову мол рубу чин нон пухтану либос шуштан мешудам якборхам уф нагуфтам туро хафа накардам амо имшаб аз сабаби пириям бемор шудаму туро норохат карда хоб куни намондам акнун фахмидам ки ту калон шудаи дигар эхтиёч ба мани пири нотавон надори
писарам то имруз аз Худовандам барои ту хамаи чиро талаб мекардам ва имшаб боз аз Худовандам охирон талабро барои ту дорам ки чони маро гираду туро дигар норохат накунам  Худо ин хохиши маро ба даргохаш кош кабул кунад писарам бо дуои хамеша нек модарат  писар бади мактуб ро хондан фахмид ки хама чизашро аз даст додааст суи оромгохи модар хоб буда давид болои кабраш доду фарёд кард бахшиш мепурсид амо фоидае надошт чунки дигар модар хомуш буд чавоб намедод.
Бубинед модар чи кадар бузургу мехрабону гамхори фарзандаст хамеша хизмати уро кунед то пушаймон нашавед.

Ту хушбахтӣ зи қисмат, хоҳари ман?
Сарафрозӣ ба олам, додари ман?
Замин то осмон розиям аз ту,
Ту аз ман розӣ рафтӣ, модари ман?

Модарони меҳрубону дилсӯз, занони поксиришт,хоҳарони иззатманд. Бори дигар ҳамаи шумоёнро бо  8–уми март  «Рузи модарон» табрику таҳният гуфта, барои шумоён тамоми шираҳои ширинтарини ҳаётро таманно дорам. Бигзор шумоён занони шукӯҳи зиннати ин дунёи бузург, ба бахти мо фарзандонатон шоду сарбаланд бимонед.
Идатон муборак модарону хоҳарони дилбанд!

Мамадаминова София Хасановна Мудири кафедраи “Педиатрия” – и
МДТ “Коллеҷи тиббии ҷумҳуриявӣ”